. 'หนังสือเล่มนี้ควรเป็นหนังสือแนะนำมั้ย?' นั่นเป็นคำถามที่ผมคิดและได้แต่ตอบตัวเองว่า
'ไม่รู้สิ แต่นี่คือหนังสือที่ผมเพิ่มอ่านจบและก็รู้สึกว่าอยากแบ่งปันหนังสือที่อ่านบ้างก็เท่านั้น'
สำหรับผมนี่เป็นหนังสือที่แปลก มันเหมือนกับคุณนั่งอ่านข้อความบนทวิตเตอร์ที่เลื่อนผ่านไปมา ไม่ต่อเนื่อง หรือเชื่อมโยงกันเลยแต่ละบท
มันเหมือนกับการนั่งอ่านความคิดของใครซักคนหนึ่งที่เลือกจะบ่นรวมทั้งตั้งคำถามกับสิ่งต่างๆ รอบตัวผ่านการฉายภาพความคิดของตัวเองใส่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'แมว'
ผู้เขียนทำให้แมวมีชีวิต มันพูดคุยภาษาคน พูดคุยกับผู้เขียน แบ่งปันความคิดที่ทำให้มนุษย์อย่างเราต้องตั้งคำถามกับการดำรงชีวิตอยู่ของเราในปัจจุบัน และบางครั้ง ผู้เขียนก็กลายเป็นแมวเสียเองในบางบทจนน่าฉงนว่าสรุปแล้วใครคือคนและใครคือแมว
ผมคิดว่าการสื่อสารผ่านการโยนความคิดของผู้เขียนไปใส่แมวคงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะหลายๆ คนก็มักทำกันกับสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตที่ทำให้เรารู้สึกปลอดภัยบ่อยครั้ง (เช่น ตุ๊กตา)
และการ project (โยน) เศษเสี้ยวหนึ่งของความคิดหรือจิตใจที่อาจไร้อิสระหากไม่โทษให้เป็นความคิดของ 'แมว' ก็กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เราได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง โดยเฉพาะสิ่งที่อยู่ในใจเราเองอันไม่กล้าพูดออกมาตามตรง
ผมรู้สึกว่าเราสามารถได้เรียนรู้อะไรจากหนังสือเล่มนี้ และหนึ่งในนั้นคือ 'กรอบ' ที่คลุมเราไว้แต่สลายหายไปเมื่อเราคิดว่าตัวเองเป็นแมวหรือแมวเป็นเรา
ดังนั้นผมจึงแนะนำหนังสือเล่มนี้อย่างไม่มีเหตุผล เพราะคงไม่จำเป็นแล้วที่ต้องมานั่งคิดว่า 'ต้องทำอะไรเพื่ออะไร' อย่างเดียวเท่านั้น
ในบางวัน แค่กินและนอนก็เหนื่อยมากพอแล้ว
.
เก้าอี้ตัว J
เจษฎา กลิ่นพูล
นักจิตวิทยาการปรึกษา
Comments