"การไม่เลือกถือเป็นการเลือกไปแล้วครั้งหนึ่ง"

.

ผมเคยถกเถียงกับผู้มาปรึกษาคนหนึ่ง (จริงๆ แล้วก็หลายครั้งหลายคน)

ว่าการตัดสินใจในทางเลือกใดๆ 2 ชีวิตนั้นมีเพียง 2 หนทางหลักๆ เท่านั้น

นั่นคือการ "ยอมรับ" หรือ "ไม่ยอมรับ"

แม้ทางเลือกจะมีมากมาย และทางเลือกจะถูกสร้างขึ้นมาได้อีกมากกว่าที่เราคิด

แต่ปลายทางของทุกทางเลือกต้องผ่านการตัดสินใจเช่นนี้ทุกครั้ง

และท้ายที่สุดของการ "ยอมรับ" ทางเลือกใดทางเลือกหนึ่ง นั่นคือความ "รับผิดชอบ"

.

มีผู้ปรึกษาบางส่วนพูดถึงหลักการของการ "งดออกเสียง"

เหตุผลนั้นเรียบง่ายว่า การงดออกเสียงเป็นสิทธิ์ส่วนบุคคลที่พึงกระทำได้

แต่การพูดคุยกันของเรากลับนำไปสู่จุดที่สรุปได้ว่า

การงดออกเสียงนั้นอาจถูกต้องตามหลักการหรือทฤษฎี

แต่ในทางปฏิบัติกลับเป็นเรื่องพึงระวังและไร้ประสิทธิภาพ

ที่ผมต้องสรุปแบบนั้น

เพราะการ "งดออกเลือก" หรือ "ไม่เลือก" เป็นการตัดสินใจที่นำไปสู่หนทางของการ "ยอมรับ" หรือ "ไม่ยอมรับ" ในทางอ้อม

แต่หลายคนกลับมองไม่เห็นถึงจุดนี้ และใช้การบดบังสายตาของตัวเองเป็นเกราะป้องกันจากความรับผิดชอบที่ควรมีอยู่

เราคงบอกได้ว่า

คนที่ไม่ยอมรับว่า "การไม่เลือกก็เป็นการตัดสินใจเลือกไปแล้ว" ก็อาจเป็นคนที่ไม่มีทางมองเห็นว่าตนเองมีหน้าที่รับผิดชอบต่อการตัดสินใจใดๆ

หรือไม่ ก็อาจบอกได้ว่า

คนที่งดออกเสียง ก็คือคนที่แสดงออกอย่างอ้อมๆ ว่าพวกเขา "ยอมรับ" หรือ "ไม่ยอมรับ" ทางเลือกนั้นๆ แม้พวกเขาจะโยนความรับผิดชอบนี้ให้อยู่ในการตัดสินใจของคนอื่น แต่ความรับผิดชอบก็จะย้อนกลับมาตกที่พวกเขาอยู่ดี

.

เพื่อลดความซับซ้อนของความเข้าใจนี้

ผมคงบอกได้ว่า

"คงไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะอ้างได้ว่า 'ฉันไม่ได้เลือกสิ่งนี้ ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ' จะกลายเป็นสิ่งที่ดูเข้าท่า ในเมื่อ ณ เวลาหนึ่ง เรามีความรับผิดชอบต่อการตัดสินใจเลือกอย่างชัดเจน"

.

เก้าอี้ตัว J

เจษฎา กลิ่นพูล